Eindelijk! De nieuwe collectie is in aantocht
Metin (rechts) heeft dozen vol Happy Towels samen met zijn vrouw (midden), twee broers (midden en rechtonder), nichtje en een paar sterke buurmannen in de vrachtwagen geladen.
Bijna gaat ’t mis. De vrachtwagen met de nieuwe Happy Towels wordt tegengehouden bij de Nederlandse grens. Een douane-beambte bekijkt de papieren, en beweert dat de vrachtwagen trainingspakken vervoert.
Trainingspakken? Voor Happy Towels??
De wever van Happy Towels (Metin heet hij) heeft maandenlang geweven. Nieuwe kleuren, nieuwe dessins, nieuwe materialen. Als alle hamamdoeken eindelijk af zijn, brengt hij ze naar een transporteur. Die brengt ze naar Nederland.
Per vrachtwagen.
Drieëneenhalf duizend kilometer. Helemaal vanuit West-Turkije naar Nederland.
Natuurlijk kan ik niet wachten om de nieuwe hamamdoeken te zien. Nerveus dat ik ben! Er kan zoveel misgaan. Slapeloze nachten heb ik er soms van.
Van de vorige keren weet ik dat een vrachtwagen er vier tot tien dagen over doet naar Nederland.
Ik bel met het transportbedrijf en vraag wanneer ik de hamamdoeken kan verwachten.De vrachtwagen moet eerst nog goederen lossen in Duitsland, verneem ik. Daarna rijdt hij door naar Nederland.
Dan zegt hij nog iets.
Of ik het telefoonnummer van de chauffeur wil hebben
Eh, wil ik dat???
Ik vind het best raar. Ik bel nóóít met een chauffeur.
Maar ja, ik wil weten wanneer de Happy Towels komen. Dus ik bel hem toch.
De chauffeur heet Mustafa, vertelt hij. Tot mijn verrassing spreekt hij accentloos Turks. Hij heeft een rustige, vriendelijk stem. (De wever van Happy Towels spreekt met een lokaal accent. Dat vind ik soms moeilijk te verstaan.)
In de dagen die volgen bellen Mustafa en ik elkaar vaak. Het geeft me een inkijkje in hoe de vrachtwagen-wereld werkt.
Mustafa vertelt dat hij via Bulgarije en Oostenrijk naar Duitsland rijdt. Na het lossen van de eerste pallets in Duitsland rijdt hij door naar Nederland. De Happy Towels zijn de laatste goederen die hij moet lossen.
Een paar dagen later vertelt Mustafa me dat het lossen in Duitsland langzamer gaat dan gedacht. Dus komt hij een dag later in Nederland.
Jammer.
Zoals de meeste mensen in Turkije, spreekt Mustafa geen vreemde talen. Alleen een paar woorden Duits, vertelt hij.
Die woorden hebben allemaal te maken met… laden en lossen.
Daar moet ik stilletjes om lachen
Bij de Nederlandse grens hebben we pech. De Nederlandse douane voert een controle uit. Een uitgebreide inspectie.
Door de taalbarrière begrijpt Mustafa niet wat er aan de hand is. Daarom belt hij mij. Ik bel de douane. En daarna vertel ik Mustafa wat de douane zei.
Volgens een douanebeambte klopt één van de vrachtpapieren niet.Ik begrijp het niet. Ik heb alle vrachtpapieren bekeken en nergens ’trainingspakken’ gelezen. Wel veel Turkse beschrijvingen van handdoeken. En die kan de Nederlandse douane natuurlijk niet lezen.
De douane opent alle dozen. Er zitten alleen Happy Towels in.
Dûh!
Mustafa mag verder rijden. Maar hij moet eerst nog even wachten op een officieel document waarop dat staat.
Uiteindelijk duurt het oponthoud aan de grens zes uur.Ik heb met die arme Mustafa te doen. Hij verveelt zich rot, al die uren wachten.
Door onze gesprekken ben ik nieuwsgierig geworden naar Mustafa. Ik wil weten wie hij is.
Wie is dat die de hamamdoeken naar Nederland rijdt?
Mustafa vertelt dat hij al 40 jaar op en neer rijdt tussen Denizli en Duitsland. Dat doet hij twee keer per maand. Af en toe rijdt hij door naar Nederland.
Respect!
Mustafa vertelt dat hij heel veel hamamdoeken vervoert. Da’s niet verrassend als zijn thuisbasis Denizli is :)
Door de lange vertraging komt Mustafa pas in de avond aan bij de opslag van de Happy Towels. (Ik woon in Amsterdam, dus mijn huis is te klein voor de opslag van de dozen.)
Het depot is al gesloten. Mustafa zegt luchtig dat hij voor de ingang van het depot gaat overnachten.In de vrachtwagencabine.
Het komt op mij sneu over. Maar ja, een vrachtwagen is als een grote camper. Met ‘n laadbak in plaats van woonkamer.
Die nacht word ik om drie uur wakker. Ik vraag me bezorgd af hoe het met Mustafa gaat.
Met zijn beperkte buitenlandse woordenschat.
De volgende ochtend bel ik hem weer. Hij vertelt dat hij ’s avonds het centrum in was gegaan. Tot zijn verrassing had hij een filiaal van de Turkse broodjesketen Simit Sarayi ontdekt. Daar had hij heerlijk gegeten.
En kunnen praten over andere dingen dan laden en lossen.Vervolgens had hij nog een biertje gedronken en was vroeg naar bed gegaan, vertelt hij. Hij had heerlijk geslapen.
Als ik hem spreek, heeft hij de dozen bij het depot al uitgeladen en is hij weer onderweg naar de Duitse grens. In dat land gaat hij een nieuwe vracht ophalen, die naar Turkije moet.
Met eerbied neem ik afscheid en wens hem goede reis. Drieëneenhalf duizend kilometer terug naar Denizli.
En de nieuwe collectie Happy Towels?
Ik ben apetrots!